ΑΡΩΜΑΤΙΚΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ

Αρώματα διαθέτουν όλα τα κρασιά, άλλα περισσότερο άλλα λιγότερο. Ο χρόνος ντύνει τους οίνους όταν αυτοί μπορούν να παλαιώσουν, με ωραία "ρούχα" και ωραίες "μυρωδιές". 

Το σταφύλι έχει το δικό του άρωμα, το πρωτογενές.

Κατά τη ζύμωση αναπτύσσονται τα δευτερογενή αρώματα που θυμίζουν και το σταφύλι και το κρασί, αλλά δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

Και  γίνεται νέα ζωή, ο οίνος. Το άρωμα που αποκτά κατά την επαφή του με το βαρέλι και κατόπιν κατά την παραμονή του στο μπουκάλι είναι το τριτογενές.

Με το πέρασμα του χρόνου το απλό άρωμα αντικαθιστά το "μπουκέτο".

 Άρωμα και μπουκέτο

Το άρωμα είναι σύνθεση απλή, αντίθετα με το μπουκέτο που σημαίνει πολλά αρώματα μαζί, διαφόρων λουλουδιών που έχουν αποκοπεί από το φυτό-μητέρα, ακολουθώντας μια ξεχωριστή διαδικασία ανάπτυξης και γήρανσης. Η λέξη άρωμα δηλώνει τη μυρωδιά ενός νέου κρασιού, ενώ το μπουκέτο αποκτιέται με την παλαίωση. Ένα νέο κρασί δεν έχει ακόμα μπουκέτο, και ένα κρασί που έχει παλαιώσει στο μπουκάλι δεν έχει πια άρωμα. Το μπουκέτο του κρασιού αναπτύσσεται όταν το κρασί βρίσκεται μέσα στο μπουκάλι, μακριά από την επίδραση του οξυγόνου, όπου το οξυγόνο που έχει ήδη φυλακιστεί εκεί δρα ευεργετικά.

Μια τέτοια αργή, ευεργετική επίδραση πετυχαίνεται όταν το κρασί βρίσκεται ως δύο χρόνια καλά σφραγισμένο σε ένα γεμάτο ξύλινο βαρέλι. Μόνο κρασιά που προέρχονται από ορισμένες ποικιλίες, μπορούν να υποστούν με επιτυχία μια διαδικασία γήρανσης και να αποκτήσουν μπουκέτο. Το μεγαλύτερο μέρος των κρασιών όμως δεν αντέχουν σε διατήρηση χάνοντας επί πλέον και την φρεσκάδα τους που αποτελεί για πολλά από αυτά το μόνο τους χάρισμα.

Και εδώ βρίσκεται όλος ο μύθος των παλιών κρασιών σε ότι αφορά το άρωμα. Λίγα είναι εκείνα τα κρασιά που αντέχουν στη γήρανση. Η μεγάλη μάζα των κρασιών ποιότητας πρέπει να καταναλωθεί σε 2-3 χρόνια από τη στιγμή της εμφιάλωσης, δηλαδή 3-4 χρόνια από την οινοποίησή τους. Όλα τα υπόλοιπα κρασιά πρέπει να καταναλωθούν μέσα στον πρώτο χρόνο πριν εξαφανιστούν τελείως τα αρώματά τους. 

Αρώματα φρούτων και λουλουδιών

Θα έχετε ακούσει φυσικά για τα αρώματα λουλουδιών και για τα αρώματα φρούτων. Αρώματα λουλουδιών χαρακτηρίζουν τα νεαρά κρασιά. Το είδος της μυρωδιάς λουλουδιών εξαρτάται από το είδος του κλήματος, το έδαφος και τις συνθήκες οινοποίησης. Σημαντικός είναι και ο ρόλος της θερμοκρασίας ζύμωσης.

Αρώματα λευκών και κίτρινων λουλουδιών συναντάμε στους λευκούς οίνους, ενώ κόκκινων λουλουδιών στους ερυθρούς.

Το τριαντάφυλλο και οι πολυάριθμες αρωματικές του αποχρώσεις είναι το άρωμα πολλών κόκκινων οίνων.  

Φρουτώδη αρώματα διαθέτουν καινούργια και νέα κρασιά καλά διατηρημένα.

Ισχύει η ίδια διαπίστωση στην αντιστοιχία χρώματος φρούτων και αρώματος του κρασιού.

Το άρωμα του μήλου αποτελεί το αρωματικό υπόβαθρο των περισσότερων λευκών οίνων. Αυτό δεν είναι περίεργο, μια και τα δύο φρούτα περιέχουν το ίδιο οργανικό οξύ: το μηλικό.

Κρασιά με αυξημένη οξύτητα μερικές φορές θυμίζουν το άρωμα του λεμονιού.

Το μούρο, το ρόδι, το φραγκοστάφυλο, η φράουλα, το κεράσι, το βερύκοκο και άλλα που μπορείτε να συμπληρώσετε οι ίδιοι με την πείρα σας έχουν άρωμα που μπορεί να ανιχνευθεί σε πολλούς οίνους.

Το αν ένα κρασί θα έχει άρωμα φρουτώδες ή ανθώδες εξαρτάται κυρίως από τα χαρακτηριστικά της ποικιλίας του σταφυλιού και έπειτα από τη μέθοδο παραγωγής του οίνου και τη συντήρηση ή/και παλαίωση του. Δηλαδή στο φρουτώδη ή ανθώδη χαρακτήρα ενός οίνου συνεργάζονται και οι τρεις κατηγορίες αρωμάτων!

Βέβαια με τα αρώματα δεν τελειώνει ποτέ κανείς τόσο εύκολα. Απλά αυτές οι δύο πρώτες κατηγορίες είναι εκείνες που κάποιος μπορεί να αντιληφθεί κατά την πρώτη επαφή του με το ποτήρι του κρασιού.

Έχουμε ακόμη ένα μακρύ σε ορισμένες περιπτώσεις κατάλογο με αρώματα, όπως: αρώματα μελιού, μπαχαρικών, ξερών φρούτων, χόρτων και άλλων τα οποία όμως μόνο καλά εκπαιδευμένες "μύτες" και "ουρανίσκοι" μπορούν να διακρίνουν.. Υπάρχουν πάντα βέβαια φυσικά και τα ταλέντα... 

 

 Να σημειώσουμε εδώ πως το να εντοπίσει κανείς ανταύγειες και αρώματα σε ένα κρασί δεν προϋποθέτει απαραίτητα γνώσεις χημείας, φυσικής ή μαθηματικών..

Παρατηρητικότητα προϋποθέτει και κυρίως αγάπη για το μαγικό ποτό του οίνου..

Η επιστημονική γνώση, ωστόσο πάντα υποστηρίζει και στηρίζει ενίοτε την αντίληψη του γευσιγνώστη.  Αν για παράδειγμα, δοκιμάζατε για πρώτη φορά ένα άγνωστο σε εσάς εξωτικό φρούτο και η γεύση του σας έμενε αξέχαστη, πως θα αγοράζατε ξανά το ίδιο φρούτο, εφόσον δεν γνωρίζατε ούτε το όνομά του αλλά ούτε την όψη του; Θα έπρεπε να δοκιμάσετε όλα τα εξωτικά φρούτα που θα συναντούσατε στους πάγκους με την ελπίδα να το βρείτε.. 

Ε, κάπως έτσι είναι τα πράγματα με την γνώση και την παρατηρητικότητα

Παρατηρείς δηλαδή ένα άρωμα που σε παραπέμπει σε ένα φρούτο. Γνωρίζοντας όμως και τη διαδικασία παραγωγής και τα στάδια μπορείς για παράδειγμα να προβλέψεις και την εξέλιξη του συγκεκριμένου προϊόντος (στα ανθρώπινα πλαίσια πάντα). Αλλά και να ψάξεις για αρώματα που γνωρίζεις ότι "βγαίνουν στην επιφάνεια" όταν ένα κρασί έχει περάσει από την  τάδε διαδικασία ή είναι η δείνα ποικιλία.. Πιστεύω πως έγινα αντιληπτή. 

Αρώματα Μελιού

Αρώματα μελιού συναντάμε σε λευκά κυρίως κρασιά, που έχουν υποβληθεί σε διαδικασία ωρίμανσης σε βαρέλι. Για κάποιες ποικιλίες όμως είναι χαρακτηριστικά αρώματα, όπως για το Chenin Blanc και για κάποια γερμανικά Riesling.

Μπαχαρικά

 Συνήθως τα κρασιά που διαθέτουν αρώματα μπαχαρικών έχουν υποστεί παλαίωση.  Το άρωμα της βανίλιας το βρίσκουμε σε όλα τα κόκκινα και άσπρα κρασιά που έχουν μείνει σε δρύινα βαρέλια.  Η δάφνη, ο βασιλικός, το φασκόμηλο αποτελούν αρωματικά συστατικά πολλών άσπρων κρασιών ενώ σε άλλα κόκκινα επικρατεί η μυρωδιά του πιπεριού και της κανέλλας.

  

Ξηρά φρούτα

 Τα συναντάμε σε παλαιωμένα κρασιά: ξηρό σύκο, ξηρό δαμάσκηνο, ξηρό βερίκοκο, ξηρή σταφίδα κ.λπ.

Το άρωμα του ξηρού σύκου συναντιέται σε κρασιά που προέρχονται από πολύ ώριμα σταφύλια και θεωρείται εξαιρετικής ποιότητας άρωμα.

Αρώματα ξηρών χόρτων και φυλλωμάτων

 Έχουν κατ΄αρχήν ένα δυσάρεστο χαρακτήρα. Πρόκειται για την οσμή της πράσινης χλόης που μόλις κόπηκε. Είναι αποτέλεσμα μια κακής οινοποίησης και θεωρείται σαν ελάττωμα του κρασιού. Υπάρχουν όμως και αρώματα χόρτων και φυλλωμάτων που το άρωμά τους συναντάται σε κρασιά τα οποία και δίνουν μια νότα πρωτοτυπίας, όπως η φτέρη, η μυρωδιά του φρεσκοκομμένου σανού, το άρωμα της μέντας, το άρωμα του πεύκου.

Το άρωμα του καπνού

Αποτελεί ένα δείγμα της μεγάλης ποικιλίας αρωμάτων που μπορούμε να συναντήσουμε στο κρασί.

Το άρωμα της ρετσίνας

Είναι ένα άρωμα ευχάριστο όταν είναι ελαφρύ και όχι έντονο. Η ρετσίνα παρασκευάζεται αποκλειστικά στην χώρα μας και γίνεται με την προσθήκη ρετσινιού πεύκου στο γλεύκος. Όταν δεν είναι πολύ έντονο επιτρέπει την έξοδο και των άλλων αρωμάτων του κρασιού ώστε να αποτελεί ένα αρμονικό σύνολο. Η παρουσία της ρητίνης συνοδεύεται πάντα από μια ελαφριά πικρίλα που δίνει στο κρασί και που γίνεται ιδιαίτερα έντονη σε κρασί που  έχει ηλικία πάνω από ένα χρόνο.

Ζωικά αρώματα

Η παρουσία τους δεν είναι αναγκαστικά αρνητική. Η πιο συνηθισμένη που μπορούμε να βρούμε σε ένα κρασί είναι η μυρωδιά του δέρματος, κυρίως στα κόκκινα, πλούσια σε ταννίνες.

Χημική Ορολογία των αρωματικών συστατικών

 Μεθανόλη = άρωμα ορισμένων μήλων

Αιθανόλη = το γνωστό άρωμα της αλκοόλης που και αυτή θυμίζει ορισμένες ποικιλίες μήλου

Εξανόλη = μυρωδιά φρεσκοκομμένης χλόης

Αμυλική και Ισοαμυλική αλκοόλη = δυσάρεστη οσμή που μοιάζει όμως με αυτήν της αλκοόλης

Φαίνυλο-2-Αιθανόλη = άρωμα του τριαντάφυλλου και του γιασεμιού

Τυροσόλη = άρωμα μελιού

Λιναλοόλη = ένα από τα αρωματικά συστατικά του μοσχάτου, με άρωμα λεμονιού

Α-Ιονόνη = άρωμα βιολέτας

Γερανιόλη = μυρωδιά λουλουδιασμένη αλλά βαριά

Α-Τερπινεόλη = άρωμα καμφοράς

Οκτενόλη = δυσάρεστη μυρωδιά της μούχλας

Ισοαμυλικός Αιθελεστέρας = άρωμα μπανάνας και αχλαδιού

Καπρονικός Αιθυλεστέρας = άρωμα βιολέτας και ώριμων μήλων

Καπρυλικός Αιθυλεστέρας = άρωμα φρούτου λιγότερο έντονο, θυμίζει και το άρωμα του σαπουνιού, τύπου Μασαλίας

Εστέρας της Μεθυλοσαβινόνης = άρωμα τσίπουρου

Ισοβουτυρικό οξύ = μυρωδιά παλιού τυριού

Βουτυρικός Αιθέρας = άρωμα βούτυρου

Έχει αποδειχθεί οργανοληπτικά ότι ένα κρασί έχει τόσο ψηλότερη βαθμολογία όσο μεγαλύτερη είναι η συγκέντρωση σε εστέρες (εκτός του οξικού αιθυλεστέρα) και σε ανώτερες αλκοόλες μέχρι ένα σημείο συγκέντρωσης. 

ΠΗΓΕΣ

 Αργύρης Τσακίρης "Οργανοληπτικός Έλεγχος Οίνων και Ποτών" Σημειώσεις του Τμήματος Οινολογίας και Τεχνολογίας Ποτών του ΤΕΙ Αθήνας

Περιοδικό "Wine experience" Δεκ. 2004

Η μνήμη των αρωμάτων

Διαβάζετε για το αγαπημένο σας κρασί: «…με αρώματα φραγκοστάφυλου, ντομάτας και νότες βανίλιας». Όχι... κανείς δεν πρόσθεσε φραγκοστάφυλα και ντομάτες στο κρασί σας! Για ποιο λόγο ακριβώς ένα Riesling έχει μυρωδιά μήλου και ροδάκινου, ενώ ένα Pinot Noir άρωμα από ώριμα κεράσια; Γιατί τα ίδια χημικά στοιχεία που υπάρχουν στο κρασί, υπάρχουν και στα φρούτα ή τα λαχανικά.

Τα κύρια αρώματα του κρασιού εξαρτώνται από την ποικιλία των σταφυλιών, την περιοχή του αμπελώνα και την ωρίμανση τους κατά την περίοδο του τρύγου. Ανάλογα με τον τρύγο, τα φρούτα στο κρασί μπορεί να δίνουν το αίσθημα της έντονης φρεσκάδας. Ένα συγκεκριμένο άρωμα φρούτου μπορεί να υπερισχύσει ουσιαστικά στη γεύση του κρασιού ή αντίθετα να είναι πολύ αδύναμο. Η φρουτώδης «μύτη» και γεύση είναι συνήθως σύνθετη και θυμίζει μια ποικιλία φρούτων. Μέχρι τώρα περίπου 800 χημικά στοιχεία έχουν εντοπιστεί στο κρασί. Έχουμε τη δυνατότητα να αναγνωρίζουμε αυτά τα στοιχεία ως φρούτα, λαχανικά ή λουλούδια, γιατί αποθηκεύονται, ταυτοποιούνται και γι’ αυτό το λόγο προσδιορίζονται από τον εγκέφαλό μας. Κυρίως η μνήμη μας λειτουργεί πάνω στη βάση ενός συστήματος ελέγχου: όσο περισσότερες μυρωδιές και αρώματα αποθηκεύονται, τόσο πιο γρήγορη και πιο ξεκάθαρη είναι η ανάκληση αυτών των αρωμάτων. Για παράδειγμα το στοιχείο πιραζίνη (pyrazin) βρίσκεται στην πράσινη πιπεριά και στην ποικιλία σταφυλιών Cabernet Sauvignon. Η αιθυλπριλατίνη (ethylprylat) υπάρχει και στον ανανά και στην ποικιλία Chardonnay. Τα στοιχεία πιπερνόλης (pipernol) εντοπίζονται στα ροδάκινα και στην ποικιλία Riesling.

Η μνήμη συνήθως συνδέεται με ένα άρωμα που αναγνωρίζουμε από εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας ή από αισθήματα που μας δημιουργήθηκαν κοντά στη φύση, στη διάρκεια διακοπών. Τα αρώματα των κρασιών προκαλούν πολλές αναμνήσεις και εντυπώσεις. Κάποιος που έχει μυρίσει μαύρα ώριμα κεράσια, θα αναγνωρίσει πολύ γρήγορα αυτή τη μυρωδιά στο κρασί. Η εξάσκηση και η εμπειρία μας δίνει τη δυνατότητα να διαχωρίζουμε και να καταλαβαίνουμε τα διαφορετικά αρώματα του κρασιού, αλλά και τους διάφορους βαθμούς ωρίμανσης.

Η ταξινόμηση των γεύσεων

Το να περιγράψουμε τα αρώματα των κρασιών, όπως τα αντιλαμβανόμαστε με τη μύτη και τη γεύση μας δεν είναι εύκολο πράγμα. Τα αρώματα στο κρασί συντίθενται από μια μεγάλη ποικιλία οσμών, οι οποίες δίνουν μια πιο πολύπλοκη αίσθηση ανάλογα και με τη διαφορετική κάθε φορά έντασή τους. Εκτός από τον τύπο του κλήματος, του εδάφους και του κλίματος, πρέπει να παίρνουμε υπόψη μας και τη διαφορετικότητα της κάθε περιοχής, του κάθε αμπελότοπου και φυσικά τις μεθόδους καλλιέργειας και οινοποίησης του παραγωγού. Όταν η μύτη μας αντιλαμβάνεται μια μυρωδιά, πολύ συχνά μας λείπουν οι σωστές λέξεις, για να την περιγράψουμε. Ο καλύτερος και πιο σίγουρος δρόμος, για να περιγράψουμε σωστά τα αρώματα, είναι να τα συγκρίνουμε με άλλα αρώματα που μας είναι ήδη γνωστά.

Κάθε φορά λοιπόν που περπατάμε στον δρόμο, στον κήπο μας, στο δάσος, στην ύπαιθρο, στη θάλασσα ή στο κέντρο της πόλης ας έχουμε «ανοιχτή» την αίσθηση της όσφρησης. "Συλλέγουμε" έτσι, αρώματα από λουλούδια, δέντρα και φυτά που συναντάμε. Ακόμα και το χώμα πριν και μετά από βροχή ή το ξηρό και το βρεγμένο χορτάρι. Αυτή η συλλογή είναι ο προσωπικός θησαυρός μας! Κρατήστε τις εντυπώσεις αυτές και γεμίστε τη μνήμη σας με μυρωδιές. Έπειτα, ψάξτε την ομοιότητα αυτών με τα αρώματα των κρασιών. Να ξέρετε ότι η πρώτη εντύπωση της οσμής προκαλεί την αίσθηση της μνήμης.

Τα ποτήρια που θα πιούμε το κρασί, αλλά και ο τρόπος που θα το ανοίξουμε ή θα το σερβίρουμε, δεν είναι τυχαία. Καλό είναι να μην φτάνουμε σε υπερβολές.. Αλλά μην περιμένετε να μυρίσετε αρώματα σε ένα παγωμένο κρασί, λευκό ή κόκκινο, ούτε σε ένα με υψηλό αλκοολικό τίτλο, το οποίο θα το δοκιμάσετε στα κλασικά ποτήρια της ταβέρνας.. Κι αυτά βέβαια έχουν τον σκοπό τους. Αλλά καλό είναι εκεί να δοκιμάζετε ή να καταναλώνετε απλώς, κρασιά χωρίς ή με ελάχιστα αρώματα. Ένα Cabernet Sauvignon, ή ένα Ξινόμαυρο θα το δοκιμάσετε για παράδειγμα σε ψηλό ποτήρι και σε θερμοκρασία δωματίου. Για να δείτε μάλιστα τη διαφορά, μπορείτε να το δοκιμάσετε τη μία φορά παγωμένο και την άλλη σε θερμοκρασία δωματίου... Και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Τα αρώματα που χαρακτηρίζουν κάθε κρασί δεν είναι πρόσθετα. "Αθροίζονται" μέσα στον οίνο μέσα από μια μαγική διαδικασία. Τα χωρίζουμε σε τρεις κατηγορίες: Τα πρωτογενή, τα οποία είναι όλα εκείνα που έχει ο ίδιος ο καρπός, που αποκτά κατά τη διάρκεια της καλλιέργειάς του, ανάλογα με την ποικιλία, τους εδαφοκλιματικούς παράγοντες, τις καλλιεργητικές τεχνικές, τις καιρικές συνθήκες της εκάστοτε χρονιάς. Τα δευτερογενή: Εκείνα που παράγονται κατά τη διάρκεια της αλκοολικής ζύμωσης, όταν τα σάκχαρα κατά την μετατροπή τους σε αλκοόλη, που είναι το κύριο προϊόν της ζύμωσης, δίνουν κι ένα πλήθος χημικών ουσιών, ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγουμε και τα αρώματα. Και τα τριτογενή: Όταν ο οίνος θα περάσει από βαρέλι, το ξύλο του οποίου θα βάλει κι αυτό ένα χεράκι στην πολύχρωμη παλέτα των αρωμάτων. Αλλά και κατά τη διάρκεια της παλαίωσης μέσα στο μπουκάλι, όταν οι συνθήκες του οίνου είναι τέτοιες που επιτρέπουν περαιτέρω εξέλιξη στο κρασί...

Το έργο λοιπόν των αρωμάτων ξεκινάει με τη μαγική συνταγή της φύσης, την οποία όμως, πλέον στις μέρες μας ολοκληρώνει με την επιστήμη και την τέχνη του ο άνθρωπος...

Εις υγείαν λοιπόν...

ΤΑ ΠΟΤΗΡΙΑ "ΠΟΥ ΑΝΑΠΝΕΟΥΝ" ΚΑΙ ΟΙ "ΜΑΓΙΚΕΣ" ΚΑΡΑΦΕΣ

Πως τα σύγχρονα αξεσουάρ υπόσχονται να μεγιστοποιήσουν την οινική απόλαυση...

Έχω την εντύπωση ότι, με όλες αυτές τις λεπτομέρειες που λέγονται και γράφονται κατά καιρούς γύρω από τα μυστικά των κρασιών, φαντάζει μάλλον αδύνατον στην εποχή μας να μπορέσουμε να απολαύσουμε ένα κρασί στο τραπέζι, χωρίς τα σύγχρονα αξεσουάρ που μεγιστοποιούν τις οινικές μας επιλογές, προσθέτοντας αλατοπίπερο στην άνοστη καθημερινότητα. Δεν μπορείτε λοιπόν, να φανταστείτε την εντυπωσιακή ποικιλία συμπληρωματικών αντικειμένων για το κρασί που κυκλοφορούν σήμερα στην αγορά. Ενδεικτικά θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ένα πλήθος ποτηριών που "φλερτάρουν" με κάθε επιμελημένο τραπέζι, ενώ οι λυγερές καράφες της μετάγγισης, αποτελούν αξιοζήλευτα κομμάτια κάθε επίδοξης κρασοκατάνυξης.

Γενικά, όλα τα οινοπότηρα αξίζει να είναι κολωνάτα, να έχουν δηλαδή ένα λεπτό ποδαράκι από το οποίο να τα πιάνουμε, να είναι απέριττα και να έχουν την φόρμα της κλειστής τουλίπας.

Ειδικά για τα φρέσκα και λευκά κρασιά, τα ποτήρια δεν χρειάζεται να έχουν πολύ ανοιχτό στόμιο ούτε ψηλή χοάνη, δεδομένου ότι συνήθως δεν περιέχουν αρκετό οινόπνευμα για να ενεργήσει ως μεταφορέας για την αρωματική τους σύνθεση. Επίσης, για να μειωθεί κάπως η έντονη επίδραση της οξύτητας αυτών των κρασιών στο στόμα είναι προτιμότερο να επιλέγονται ποτήρια που κοιλώνουν ελαφρώς εξωτερικά στο χείλος, ώστε να μεταφέρουν το κρασί στην επάνω άκρη της γλώσσας, όπου ως γνωστό βρίσκεται η περιοχή που ανταποκρίνεται κυρίως στη γλυκύτητα!
Για τα έντονα αρωματικά και ποιοτικά κρασιά χρειαζόμαστε ένα ποτήρι που να είναι λίγο μεγαλύτερο και ανοιχτότερο απ΄ό,τι συνηθίζεται στα περισσότερα όξινα λευκά. Παρ΄όλα αυτά, και σε αυτή την περίπτωση, η χοάνη δεν πρέπει να είναι πάρα πολύ ψηλή, έτσι ώστε να μη χαθούν πριν από την ώρα τους τα σύνθετα και ευαίσθητα αυτά αρώματα. Εξάλλου, ένα ποτήρι αυτής της μορφής επιτρέπει σε αυτά τα σύνθετα κρασιά να επιδείξουν αφενός την πολυπλοκότητά τους αλλά και να αποδείξουν την άριστη φήμη τους.

Αντίθετα, το συνιστώμενο ποτήρι για ένα λευκό βαρελάτο κρασί είναι εκείνο που διαθέτει σχετικά μεγαλύτερο όγκο, επειδή το κρασί αυτού του τύπου χρειάζεται ικανοποιητική επαφή με τον αέρα προκειμένου να αναδυθούν τα σύνθετα αρώματά του.
Δεν είναι λίγοι επίσης οι καταναλωτές εκείνοι που ρωτούν πόσο νωρίτερα από το γεύμα θα πρέπει να έχει ανοιχτεί ένα κόκκινο κρασί ή αν θα έπρεπε να έχει μεταγγισθεί σε καράφα προηγουμένως ώστε να αποκτήσει τον μέγιστο αρωματικό και γευστικό πλούτο που δημιούργησε μέσα στο χρόνο.

Είναι γεγονός ότι ένα παλαιωμένο κόκκινο κρασί, που επί περίπου μια δεκαετία μέσα στο πλαγιαστό μπουκάλι στερήθηκε το χάδι του οξυγόνου, θέλει να αναπνεύσει λίγη ώρα πριν φτάσει στο ποτήρι, προσφέροντας απλόχερα το ζηλευτό μπουκέτο που με τόσο κόπο και υπομονή δημιούργησε μέσα στο κελάρι. Ένα τέτοιο κρασί αξίζει "να τα δώσει όλα" αν το ανοίξουμε μια ώρα πριν ή αν το μεταγγίσουμε προσεκτικά ένα τέταρτο πριν από το γεύμα μέσα σε ειδική καράφα.
Πρόσφατα, μάλιστα, στην αγορά εμφανίσθηκε ένα ειδικό κρυστάλλινο και μάλλον "μαγικό" ποτήρι που οξυγονώνει το κρασί σε 2 - 3 λεπτά επιτυγχάνοντας το ίδιο αποτέλεσμα με αυτό της ίδιας φιάλης που ανοίχτηκε 1 με 2 ώρες νωρίτερα. Αν και οι ανυπόμονοι άνθρωποι δεν ανήκουν συνήθως στους λάτρεις του ποιοτικού κρασιού, η πρόταση αυτή του ποτηριού που "αναπνέει" είναι άκρως ενδιαφέρουσα.

Δημήτρης Χατζηνικολάου, ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΟΙΝΟΥ, Περιοδικό ΟΙΝΟΧΟΟΣ Τεύχος 18 Φεβρουάριος 2008