Σάββατο 5 Ιουνίου 2010
«Πίετε εξ΄αυτού πάντες…»
Θεία Κοινωνία. Η ύψιστη πράξη των ορθόδοξων χριστιανών. Από τις λέξεις «θεϊκό» και «κοινωνία», που εδώ έχει την έννοια του «συμμετέχω» σε μια θεϊκή λειτουργία. Μια πράξη που όρισε Εκείνος. Άρτος και οίνος. Σώμα και αίμα. Μόνο δύο αγαθά. Απλά αλλά και σύνθετα μαζί. Όπως είναι και όλη η φιλοσοφία της διδασκαλίας Του. Ούτε άρτο βρίσκουμε στη φύση ούτε κρασί. Και τα δύο παρασκευάζονται από τον άνθρωπο. Και τα δύο αποτελούν κατά κανόνα την αρχή του πολιτισμού. Η φυλή μας τα δημιουργεί χιλιάδες χρόνια πριν από την εμφάνιση του χριστιανισμού. Και συνεχίζουμε, ευτυχώς. Είμαστε ανδρωμένοι από αυτές τις δύο ουσίες. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως δεν λαχταρά να κόψει μια δαγκωνιά από ένα ζεστό μυρωδάτο ψωμί και ποιος μπορεί να αντισταθεί στα αρώματα ενός κρασιού τη στιγμή που χύνεται στο ποτήρι και να μην το φέρει στα χείλη για να το γευτεί; Και αν η ζέστη του ψωμιού φτάνει μέχρι τον αυχένα μας όταν ακουμπά στη γλώσσα, με το κρασί σταματάει για ένα δευτερόλεπτο το μυαλό να δουλεύει όταν το σταφύλι «χτυπήσει» στον ουρανίσκο. Φτάνει να το προσέξει κανείς. Να μην «προσπεράσει» βιαστικά την ηδονή του
Το σπίτι που μεγάλωσα τα δώδεκα πρώτα χρόνια της ζωής μου είχε αυλή. Η αυλή ήταν γεμάτη δέντρα που κάθε εποχή έδιναν τους καρπούς τους… μανταρινιές, λεμονιές, κορομηλιά, δαμασκηνιά, συκιά και φυσικά ένα κόκκινο σκούρο μοσχοβολιστό μοσχάτο σταφύλι που κρεμόταν από το ξύλινο κρεβάτι του και μας έκανε σκιά όταν καθόμασταν κάτω από τη μικρή κληματαριά τα καλοκαίρια. Ο παππούς ο Γιάννης το περιποιούταν με ιδιαίτερη αγάπη και μεράκι κι εκείνο χαιρόταν να μεταμορφώνεται και από πράσινο και σκληρό να γίνεται σκούρο κόκκινο και στο τέλος μαύρο και ζουμερό, γεμάτο από ένα γλυκύτατο χυμό.. Έχω ακόμα στα χείλη μου τη γεύση από εκείνο το σταφυλάκι της αυλής..
Το πρώτο κρασί που δοκίμασα πρέπει να ήταν λευκό και ξηρό, μια και συνήθως αυτό προσφέραμε τότε στα κυριακάτικα τραπέζια που κάναμε στο σπίτι. Ήταν εποχές που η οικογένεια ολόκληρη δεν έκανε καμιά ιδιαίτερη προετοιμασία για να βγάλει γαλλικές ή ιταλικές σπεσιαλιτέ. Καλούσε απλώς αγαπημένους φίλους τη μια φορά, συγγενείς την άλλη, γέμιζε το τραπέζι πότε με τα λαχταριστά πεϊνιρλί της γιαγιάς Μαρίκας, με τυρί, λουκάνικο ή κιμά και όλα τα συνοδευτικά τους, ή κοτόπουλο με ρύζι στο φούρνο, τυρόπιτες, κίτρινα τυράκια, βαρελίσια φέτα, δύο τρια αλλαντικά και άφθονο οίνο..
Πρέπει να ήμουν περίπου δύο ετών όταν έβαλα την πρώτη γουλιά στο στόμα και ίσως από τότε τον ερωτεύτηκα..
Κάθε Πάσχα ταξιδεύαμε στο πατρικό της μαμάς στη Λάρισα, κι εκεί με όλους τους θείους και τα ξαδέρφια περνούσαμε τις άγιες μέρες εκείνες μέσα στο κλίμα τους αλλά και «με το κλήμα τους».. Ο ερυθρός οίνος της θείας Κοινωνίας, συνήθως τη Μ.Πέμπτη το πρωί, και το κόκκινο κρασί του Πασχαλιάτικου τραπεζιού ήταν ένα! Ήταν το αίμα του Κυρίου, ήταν η χαρά της Ανάστασης, Ο Μυστικός Δείπνος των μαθητών με τον Δάσκαλο και ο δικός μας «μυστικός δείπνος» με τη ζωή!
Μικρή έπαιρνα το ποτηράκι μου και ζητούσα από τον θείο μου τον Χρήστο να μού βάλει «και μένα κρασί».
Μια παιδίατρος είχε πει τότε στους δικούς μου να μη μου δίνουν κρασί γιατί δεν θα ψηλώσω. «Καλέ, τι λέει; Δεν θα ψηλώσει;» Η γιαγιά και ο παππούς γελούσανε κάτω από τα μουστάκια τους… Η αλήθεια είναι ότι δεν έγινα 1.80, αλλά με το 1.70 νομίζω πως είμαι ευχαριστημένη…
Ο οίνος ωρίμαζε μαζί μου .. Από το 1980 ως σήμερα έχουν περάσει τριάντα χρόνια.. Έχουν αλλάξει πολλά, έχουμε αλλάξει κι εμείς.. Η σχέση όμως αυτή με το κρασί δεν έχει αλλάξει. Έχει εξελιχθεί.
Κάθε φορά που έπινα γουλιά γουλιά αισθανόμουν πως τα αρώματα που αναδύονταν μέσα από το ψηλό ή χαμηλό ποτηράκι μετέφεραν μαζί τους μνήμες, όνειρα αλλά και σχέδια.. Προσπαθούσα να αποκωδικοποιήσω τις γεύσεις. Μέσα από τις τανίνες να πάρω τις συμβουλές ενός παλιού καλού φίλου, που κάθε φορά φορούσε «καινούργιο ρούχο» και «καινούργιο άρωμα» για να μην με αφήσει να πλήξω ποτέ! Τελικά αυτός ο «φίλος» με τα πολλά χρώματα και αρώματα μού είπε το μυστικό που προσπαθούσα χρόνια να καταλάβω.. Μού ζήτησε να «τον μάθω καλύτερα». Για να μπορούμε να κάνουμε καλύτερη παρέα… για να μού αποκαλυφθεί.. Για να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει την παρέα μας ξεχωριστή και πάντα ενδιαφέρουσα.
Έτσι έγινα οινολόγος….
Ακόμα έχει μυστικά. Και από μένα και από όλους.. Εσείς γνωρίζατε ότι εκτός από τις φυσικοχημικές αντιδράσεις που συμβαίνουν κατά την αλκοολική ζύμωση και τις ουσίες που προκύπτουν κατά τη μετατροπή του μούστου σε οίνο, υπάρχουν ακόμα και σήμερα πράγματα που δεν γνωρίζει η επιστήμη …; Κι όμως …
Ο άνθρωπος έμαθε να κάνει κρασί τυχαία. Και τυχαία έμαθε να κάνει ψωμί.. Τυχαία ανακάλυψε τη «ζύμωση».. Και από κει ξεκίνησαν και τα δύο προϊόντα.. Όπως τυχαία ανακάλυψε πολλά ακόμα στα πρώτα χρόνια της ζωής του σ΄αυτό τον πλανήτη..
Ο άρτος και ο οίνος, δύο τυχαίες ανακαλύψεις, δεν ήταν τελικά καθόλου τυχαίες. Το σώμα και το αίμα… Μέσα σε ένα ποτήρι «κοινωνούμε» το «Άκτιστο», το «Άχρονο», το «Αιώνιο». Και «γεννιόμαστε» ξανά πιο αληθινοί, πιο «άνθρωποι»..
«Πίετε λοιπόν εξ΄αυτού πάντες…»
Πηγή: το κείμενο περιλαμβάνει προτάσεις καθώς και την κεντρική ιδέα του υπέροχου άρθρου που βρήκα στο GK της Καθημερινής με τον ίδιο τίτλο, γραμμένο από τον Αντώνη Παπανικολάου στο τεύχος 27 τον Ιανουάριο του 2010.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Συγχαρητήρια για το νέο σας κείμενο.
Πολύ ζεστό και πολύ ανθρώπινο.
Το διαβάζει κανείς και του δημιουργούνται ατέλειωτες εικόνες.
Είναι σα να΄σαι εκεί και το ζεις.
Μου αρέσει που στο ιστολόγιό σας δίνετε και θεολογικό χαρακτήρα.
Θα ήθελα να σας υποβάλλω μια ερώτηση σε ότι αφορά το κρασί.
Είναι αλήθεια ότι στα κρασιά του εμπορίου προσθέτουν μέσα χρώμα;
Μη με ρωτήσετε τι ακριβώς χρώμα δε ξέρω.
Σας το λέω όπως ακούω τη μητέρα μου να μου το λεει:
«αυτό το κρασί είναι γεμάτο χρώμα».
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Καλή συνέχεια σας εύχομαι.
Σωτήρης.
Σωτήρη μου σ΄ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Χαίρομαι που παρακολουθείς τις αναρτήσεις μου και σου αρέσουν τόσο.
Το κόκκινο σταφύλι είναι γεμάτο χρώμα. Η προσθήκη χρώματος στους οίνους είναι κάτι που το ακούς συχνά γενικά. Πρέπει να σου πω όμως ότι δεν ισχύει. Οι απαιτήσεις από πλευράς καταναλωτών έχουν αυξηθεί για ποιοτικότερο οίνο, από την άλλη πολλοί Έλληνες οινοποιοί κάνουν σοβαρές προσπάθειες οι ελληνικές μας ποικιλίες να αναδεικνύονται έντονα μέσα σε κάθε μπουκάλι. Αλλά και ο συνδυασμός τους με ξένες να αποδίδει πάρα πολύ καλά αποτελέσματα.
Την προσθήκη χρώματος, αν κάποιος την επιχειρήσει μόνο κακό θα κάνει στον εαυτό του.. Βέβαια εκεί που δεν υπάρχει έλεγχος, όλα είναι πιθανά.. Όπως για παράδειγμα στο χύμα κρασί.. Αλλά κι εκεί ακόμα η πλειονότητα,(από έρευνα που έγινε σε μεγάλο αριθμό ταβερνών που σερβίρουν και χύμα κρασί, σχετικά πρόσφατα) δίνεται προσοχή να είναι οργανοληπτικά (μάτι-μύτη-στόμα) τουλάχιστον άρτιο... Οπότε μην ανησυχείς...
Να είσαι καλά!
Αγαπητή Ευδοκία σε ευχαριστώ για την απάντηση.
Περιμένω αγωνιωδώς τη νέα σου ανάρτηση και είμαι περίεργος (καλοπροαίρετα) για ποιο καταπληκτικό θέμα θα μας ενημερώσεις και πάλι σε ότι αφορά το κρασί.
Αν δεν γίνομαι ενοχλητικός να κάνω άλλη μια ερώτηση;
Ένας / μία οινολόγος όπως είστε εσείς καλή ώρα.
Ασχολείται αποκλειστικά με το κρασί και μόνο ή οι γνώσεις του τον βοηθούν και σε άλλα ποτά;
Παράδειγμα για τη μπύρα!
Θα με ενδιέφερε να διάβασω κάτι για την μπύρα.
Είναι καλή για την υγεία, είναι παχυντική, σε τι κάνει κακό αν κάνει σε κάτι.. κ.α
Συγνώμη που σε απασχολώ με αυτά τα απλά ερωτήματα αλλά προσπαθώ από κάπου να ξεκινήσω.
Δεν γνωρίζω και πολλά πράγματα γύρω από τα ποτά αλλά θα ήθελα να μάθω έστω κάποια βασικά τουλάχιστον.
Καλή συνέχεια σου εύχομαι.
Στην υγειά σου…
Σωτήρης
Καλησπέρα Σωτήρη.
Σ΄ευχαριστώ και πάλι για τα τόσο όμορφα λόγια σου.
Όσο αναφορά την ερώτησή σου να σου πω ότι ένας οινολόγος ασχολείται με το κρασί. Λογικά όμως οι γνώσεις του εκτείνονται και σε άλλα οινοπνευματώδη ή μη ποτά. Εξαρτάται από το τι ενδιαφέρει τον ίδιο, την προσωπική του έρευνα και όρεξη καθώς και τους τομείς των ενδιαφερόντων του. Γιατί οι βάσεις (τουλάχιστον σε όσους έχουν τελειώσει μια σχολή) υπάρχουν. Αλλά κανένας δεν μπορεί και δεν πρέπει να παραμείνει στις αρχικές γνώσεις του. Πάντα αυτές λειτουργούν ως βάση και ως σημείο εκκίνησης. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως η Οινολογία και η Τεχνολογία Ποτών περιέχουν μέσα τους Χημεία, Βιοχημεία, Βιολογία, Μικροβιολογία και τόσες άλλες Επιστήμες οι οποίες εξελίσσονται στο διάβα των χρόνων. Κανείς λοιπόν πρέπει πάντα να ενημερώνεται όχι μόνο για τα καινούργια κρασιά που κυκλοφορούν στο εμπόριο, αλλά και για τις εξελίξεις σε αυτούς τους τομείς.
Η μπύρα λοιπόν… Ένα ποτό που πέρασε από την Ελλάδα μετά την πρώτη του παρασκευή από τους Σουμέριους και τους Αιγυπτίους, αλλά δεν έμεινε.. Γιατί εδώ οι «ντόπιοι» είχαν ανακαλύψει ήδη το μεθυστικό κρασάκι.. και η μπύρα τους έπεφτε λίγη … Κακά τα ψέματα στο κλίμα αλλά και στο ταπεραμέντο αυτής της χώρας ταίριαξε καλύτερα ο οίνος..
Όχι ότι η μπύρα δεν έχει θαυμαστές. Έχει και πολλούς μάλιστα. Έχει και ενδιαφέρουσα ιστορία. Και πολλά θρεπτικά στοιχεία επίσης!
Λοιπόν.. σου υπόσχομαι.. ένα άρθρο εισαγωγή στο επίσημο ποτό των «Βορείων» σύντομα..
Και δεν με απασχολείς «με απλά ερωτήματα» όπως γράφεις.. Στα απλά είναι όλη η ουσία.. Κι όπως μου έλεγε κι ένας Δάσκαλος… «Δεν υπάρχουν χαζές ερωτήσεις… Υπάρχουν χαζοί άνθρωποι»
Περιμένω λοιπόν οποιαδήποτε «απλή» απορία και ερώτηση σου μετά χαράς!
Στην υγειά σου Σωτήρη
Να είσαι καλά!
Δημοσίευση σχολίου